هلیا پر !...

این یه پسته طولانیه ،

داستان بدترین روز زندگیمه ،

اگه حوصله دارید میتونید بخونیدش ...

.

.

.

.

.

یکشنبه ، دهمه مرداده هشتادو نه ...

صبح از خواب بیدار شدمو رفتم کلاس ، خوش گذشت ، با بچه ها کلی خندیدیم ، بعد از کلاس اومدم خونه ، اومدم تو نتو مشغوله چتو وب بازیو ... شدم ، دو سه ساعتی گذشت ، بعد از ناهار هم موبو برداشتمو با خانوم اس بازی کردیم ، همه چی معمولی بود ، روزه خوبی به نظر میرسیدو حاله منم خوب بود ، ساعت 4 مثه یه آدمه خجسته از خونه زدم بیرون ، رفتم چار پنج تا سی دیه برنامه از میدون مهران خریدم ، بدشم رفتم بهمنه چارراه طالقانیو خیلی خوشحالو شادان دو سه تا کتاب خریدم ، بدشم رفتم کانون ، مثه همیشه خشکو کسل کننده بود ولی اونروز من حالم خوب بودو زیاد خسته نشدم ، وقتی تموم شد (7:45) هنوز تو خیابونه کنار کانون بودم که گوشیم لرزید ، دیدم خانومه ! جواب دادم ، بعد از سلامو احوال پرسیو حرفای تکراری یه چیزی گفت که چشام یهو باز شد ، دقیقا جملشو یادم نیست ولی یه چی تو این مایه ها بود :

بهتره دیگه باهم نباشیم .

فک کردم داره شوخی میکنه ولی نگران شدم چون هیچوقت ازین شوخیا نمیکرد ، پرسیدم :

یعنی چی ؟ دیوونه شدی ؟ شوخیت گرفته ؟

گفت : نه ، کاملا جدیم .

همون جا نشستم کناره خیابون ، ازش دلیل خواستم ، مثه همیشه خوب حرف میزدو دلیله قانع کننده آورد ، مونده بودم چی بگم ، حرفی نداشتم واسه گفتن ، کاملا هنگ بودم ، واسم بیشتر صحبت کردو منم قبول کردم ، میگفت من هنوزم دوسِت دارم ولی دیگه کافیه (مطمئنم راس میگفت) ، بازم حرفید ، من فقط گوش میکردم ، خدافظی کردیم ، من هنوزم گیج بودم ، تا خونه داشتم فک میکردم ، رسیدم به خونه ، امیر زنگ زد به گوشیم :

-  بله

- خونه ای ؟

- چیکار داری ؟

- میگم خونه ای ؟

- آره

زنگید خونه :

- سلام (در حالت کاملا خوشحال)

- امیر زود کارتو بگو ، حوصله ندارم

- یعنی چی حوصله ندارم ؟ (در حاله خنده)

- مرض !

- (خنده)

قطع کردم ، دوباره زنگ زد ، قطع کردم ، به گوشی زنگ زد ، قطع کردم ، دوباره به خونه ، بازم قطع کردم ، ولی ول کن نبود ، مجبود شدم گوشیمو خاموش کنم ، سیمه تلفونم کشیدم ، رفتم تو اتاقم ، درو بستم ، یکی دو ساعتی داشتم فک میکردم ، صدای بازیه پرسپولیس از پذیرایی میومد ، فوتبالم ندیدم ، مثه اینکه مامانم تلفونو وصل کرده بود ، دوباره زنگ خورد ، صدای مامانم اومد : فرید بیا امیره .  - بگو نیستش (امیر ببخش ، حوصله کسیو نداشتم) بدشم فهمیدم استاد نوری هم مرحوم شده (سفر برای وطنشو دوس داشتم) ، خدا بیامرزه ، حالا تو اون وضعیت فقط گیرای ددیو کم داشتیم ، یه چی گفت که دیگه کامل کرد اون وضعیت مضخرفو ، حرفش معمولی بود ، مثه پارازیتای همیشه ، اگه حالم خوب بود شاید جوابشو میدادم ولی با اون روحیه ای که داشتم همون یه جمله کافی بود واسه انفجار ، یه انفجار داخلی ...

بازم رفتم تو اتاق ، تا ساعتای پنج شیش داشتم با خودم تو تخت کلنجار میرفتم (چند بار گریم اومد !!!) اما هرکاری کردم نتونستم خودمو راضی کنم به اینکه حرفه هلیا اشتباه بوده ، کاملا منطقی بود خواستش ...

Arguments :

1. همیشه میگفت به مامان باباهامون بگیم ولی من این کارو به تاخیر مینداختم .

2. موندم چرا اینقد غیر منتظره ازم این قطع روابطو خواست .

3. چند شب پیشش که با بابام حرف میزدم میگفت با جی اف مشکلی نداره ، میخواستم بهشون بگمو تو کنسرتی که هلیا هم توش میزنه مامان باباهامونو باهم آشنا کنم ولی ...

4. کاملا با توافق این ارتباطو تموم کردیمو هیچ ناراحتیو کودورتی بینمون نیست .

5. هنوز همو دوس داریمو رابطمون کاملا قطع نخواهد شد ، ولی ممکنه به جای هر روز بشه هر ماه ، و البته دیگه روابطمون زنو شوهری نخواهد بود .

6. تقریبا از اولای ساله تحصیلیه گذشته باهاش بودم ، همیشه همه چیش عالی بود ، هیچوقت نتونستم یه ایراده واقعی توش پیدا کنم .

7. خوشبختانه دوس زیاد دارمو کمکم کردن تا بهتر شم .

8. شاید بگین نیازی نبود که اینارو تو وب بنویسم ، ولی یه جورایی واسه خودمم بود ، میخواستم خالی شم ، قول میدم دیگه تکرار نشه ! ببخشید .

9. خیلی طولانی شد ، بازم ببخشید .

10. هه ! دیگه بی فرشته ...